A FABRIZIO DE ANDRÈ

Erede dignu de antigos cantores
c’an tramandadu s’arte in galania
imboligadu de malinconia
cantende sas miserias e amores.

In musa nos at fatu sos contados
de Res imperadores cortigianas,
ladros piscadores e puttanas
generales e simplitzes sordados.

A cun sa musa sua e fantasia
niunu in rughe in su cantu poniat,
de sos peccados lo ispozaiat
e los bestias solu ‘e poesia

A BABBU

Orfanu da-e pitzinnu ancora in fascas
a duos meses su babbu t’es mortu
a pagare peccadu o cale tortu
ti sun tocadas gai malas pascas.

Sorte dolorosa pena crua
as connottu malesas e affannos
sentza mancu cumprire sos degh’annos
est morta giovanedda mamma tua,

Orfanu sentza ‘asos ses restadu
canta.. crudelidade ‘e su destinu
su ranchidu licore asa buffadu
de sa vida penosu su caminu
e su chi as sufridu e as penadu
l’apas in gosu in su regnu divinu.

 

Babu meu, fizu de una cultura antigoria fata de manizos, mudesas, pasadas raidas de sabiesa, ogni peraula eniat pesada, misurada, mai una peraula in prusu, nudda prus de su necessariu, sas peraulas suas aiant unu zustu pesu, essende pagas fint raras, essende raras aiant valore.

Mio padre, figlio di una cultura arcaica fatta di gesti, silenzi, pause, pause pregne di saggezza, ogni parola veniva pesata, misurata, senza mai sprecarla, niente più del neccessario. Le sue parole avevano un giusto peso, erano rare e in quanto rare preziose.